Paradox Live
Shuffle Team Show Vol.1
"Rooftop Friens"
Part Thai Translations
อาจจะแปลไม่ได้ตรงม ากเน้นตามความเข้าใจเนื้อเรื่องเป็นหลัก ขอโทษด้วยนะคะ; ;
ริว : ตาตาตาตาตาตาตาตาตาตาตาต๊าาาาาาา!! ซุปเปอร์ โซนิค อุลตร้า บาซูก้า!!*เสียงยิงบาซูก้า*
ชิกิ : นะ..นายูตะคุง มาดื่มชากันดีกว่านะ..
นายูตะ : อ่า
ชิกิ : ขอโทษนะ เสียงดังไปหน่อยเพราะไม่ค่อยมีลูกค้าน่ะ ริวคุงเลยค่อนข้างจะคึกไปหน่อย
ริว : เอ๋? ฉันคิดว่าฉันต้อนรับลูกค้าดีมากๆแล้วนี่หน่า~
นายูตะ : อย่ามาเกาะนะ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นกับแกนะ!
ชิกิ : ระ..ริวคุง อย่าทำแบบนั้นสิ นายกำลังใจให้นายูตะคุงไม่พอใจอยู่นะ
ริว : เอ๋? นายไม่ได้จะมาเล่นกับริวคุงเหรอ~
นายูตะ : หยุดมาเกาะฉันได้แล้วหน่า! บอก ว่า ให้ อยู่ นิ่ง ๆ ไง...!
ริว : อะ..อ๋าาา ~ เจ็บ อ่า
ชิกิ : นะ..นายูตะคุง ขอโทษนะ
นายูตะ : *ถอนหายใจ* ไม่เป็นไร
ริว : นี่ ชิกิ! ริวคุงก็อยากดื่มชาอ่า
ชิกิ : เอ๊ะ? แต่ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าไม่เอานี่...
ริว : เอ๋ ฉันเคยพูดแบบนั้นด้วยหยอ
ชิกิ : เคยพูดน่ะสิ! :(
ริว : ช่วยไม่ได้อ่าน้า~ งั้นฉันขอชาของชิกิครึ่งหนึ่งแล้วกันน้า~ อึก *ดื่มชา*
ชิกิ : อ่า...อือ...ถ้าริวคุงชอบก็ได้แหละ..
นายูตะ : *ถอนหายใจ* นี่ ชิกิ งั้นมาเริ่มกันเถอะ
ชิกิ : อ่า..อืม...นายูตะคุง ได้ตัดสินใจหรือยังว่าจะทำยังไงดี?
นายูตะ : มีบ้างล่ะนะ แล้วชิกิล่ะว่ายังไง?
ชิกิ : เอ้ะ..ผมเหรอ
นายูตะ : ใช่ ครั้งที่แล้วนายก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเหมือนกัน
ริว : นี่ นี่ ริวคุงว่าน...!!!
นายูตะ : ฉันไม่ได้ถามนาย ฉันถามชิกิต่างหาก!
ริว : เอ๋...เศร้าจังน้า~
ชิกิ : เอ่อ ขอโทษนะ..นายูตะคุง ถ้าอย่างนั้น เราไปคุยกันที่อื่นดีไหม
นายูตะ : ขอ ผ่าน ตอนที่ฉันทำแบบนี้ที่บ้าน คานาตะก็งอนตลอดเวลาตอนที่ฉันไม่ได้สนใจเขา
มันเหนื่อยมาก นายจำไม่ได้เหรอ?
ชิกิ : นะ...นั่นสินะ ขอโทษ
นายูตะ : ไม่ต้องขอโทษหรอก
ชิกิ : ขะ..ขอโทษ..ครับ
นายูตะ : ก็บอกแล้วไง แทนที่นายจะพูดว่าขอโทษ บอกมาว่าอยากทำอะไรดีกว่าไหม
ชิกิ : อะ...ผมน่ะ ถ้านายูตะคุงอยากทำอะไรก็ได้หมดน่ะ..
นายูตะ : อะไรของแก เพราะชิกิเป็นแบบนี้แหละทำให้ฉันหงุดหงิดนิดหน่อย
ชิกิ : นี่! จะไปไหนอย่างนั้นเหรอ!? นาー
*เสียงปิดประตู*
*เสียงชิกิถอนหายใจ*
ชิกิ : จริงๆแล้วฉันทำอะไรไม่ได้เลย...ทั้งๆที่นายูตะคุงพยายามแต่งเพลงด้วยกันกับเราแท้ๆ
ริว : ชิกิ...ขอโทษนะ...เพราะริวคุง..
ชิกิ : ไม่หรอก ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ฉันต่างหากที่ผิดเอง แต่ว่า...ปล่อยให้เป็นแบบนี้เฉยๆไม่ได้หรอก เขายังอยู่ที่นั่นอยู่ไหมนะ... ริวคุง! ฉันไปข้างนอกซักหน่อยนะ
ริว : อืม! ไปดีมาดีนะ!!
*เสียงเปิดประตู*
ชิกิ : นายูตะคุง!!
นายูตะ : ห้ะ? ชิกิ...ทำไมนายมาที่นี่?
ชิกิ : ฉันคิดว่านายต้องอยู่ที่นี่แน่ๆเลย
นายูตะ : *เสียงขำ* ถูกรู้ซะแล้วสิ
ชิกิ : นายูตะคุง ช่วยฟังเรื่องของผม...ซักหน่อยได้ไหม
นายูตะ : อะไรล่ะ?
ชิกิ : เรื่องก่อนหน้านี้ที่ฉันเงียบไว้...และไม่ได้พูดแสดงออกมาให้ดี...
นายูตะ : อืม
ชิกิ : ฉันน่ะ... ฉัน..อยากทำเพลงกับนายูตะคุงนะ!
นายูตะ : นาย..ไม่ได้บังคับให้ตัวเองพูดแบบนั้นใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ว่าเราจะต้องทำเพลงด้วยกันซะหน่อย
ชิกิ : ไม่นะ ฉันอยากทำด้วยกันอยู่แล้ว เพราะนายูตะคุงเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉันไง
นายูตะ : ฮ่ะ..แปลกจังนะ ที่ชิกิเรียกว่าเพื่อนน่ะ ที่จริงแล้วฉันคิดว่ามาแต่งเพลงที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ
ิชิกิ : เอ๋?
นายูตะ : แต่ว่า ฉันคิดว่าชิกิอาจจะนึกถึงความทรงจำที่ไม่อยากคิดถึงมันก็ได้อ่ะนะ
ชิกิ : นายูตะคุง..
นายูตะ : แต่ว่า ฉันคิดว่าฉันคงคิดมากไปเองล่ะนะ
ชิกิ : ขอโทษ...ไม่ใช่สิ ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วงฉัน
นายูตะ : ไม่สิ นายไม่จำเป็นต้องมาขอบคุณฉันหรอก
*เสียงชิกิหัวเราะ*
นายูตะ : อย่ามาหัวเราะสิ *หัวเราะ*
ชิกิ : แต่ว่า
นายูตะ : ให้ตายเถอะ
ชิกิ : มีอะไรเกิดขึ้นมากมายก็จริง แต่ที่นี่ก็มีความทรงจำดีๆมากมายเต็มไปหมดเหมือนกันไม่ใช่
เหรอ? เพราะฉะนั้นที่นี่จึงเป็นสถานที่สำคัญมากๆยังไงล่ะ
นายูตะ : ก็จริงล่ะนะ งั้นจากนี้ไปเรามาสร้างความทรงจำดีๆด้วยกันเยอะๆที่นี่กันเถอะ
ชิิกิ : อืม!
นายูตะ : ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ต้องไม่มีอะไรปิดบังกันอีกเข้าใจไหม
ชิกิ : ฉะ..ฉันจะพยายามนะ
นายูตะ : มันก็ต้องพยายามอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ พยายามทำให้ได้ต่างหากนั่นแหละที่สำคัญที่สุดน่ะ
ชิกิ : นั่นสินะ นายพูดถูก
นายูตะ : งั้น! ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเรามาเจอกันที่นี่นะ
ชิกิ : เอ๋? เราไม่เริ่มทำวันนี้เหรอ?
นายูตะ : ก็..ไม่รู้ทำไมฉันเริ่มหิวนิดหน่อย เลยอยากจะไปหาอะไรกันหน่อยน่ะ
ชิกิ : งั้น...ไรเมนเทย์* ดีไหม (*ร้านราเม็งของฮารุโอมิ)
นายูตะ : เข้าใจละ งั้นไปกันเถอะ!
ชิกิ : อืม!